FORUM HAWAJE

Merbi_

Już wkrótce nowe rasy kotów!A narazie te które udało nam się znaleźć!

Abisyńskie

Angora

Balinese

Birmańskie

Brytyjskie

Burmskie

Dewon reksy

Egzotyczne

Fold (zwisłouche)

Japońskie bobtaile

Kartuzkie

Kolorpointy

Mainkuny

Manx

Norweskie leśne

Orientalne

Persy

Ragdolle

Rosyjskie niebieskie

Sfinksy (bezwłose)

Somalijskie

Syberyjskie

Syjamskie

Van (pływające koty)

Merbi_

Koty abisyńskie
Historia
Mimo, iż jest to jedna z najstarszych znanych ras kotów, jej pochodzenie wciąż nie jest do końca wyjaśnione. Niektórzy badacze utrzymują, że pierwsze koty abisyńskie zostały sprowadzone do Wielkiej Brytanii z Etiopii (dawnej Abisynii) w latach 60-tych ubiegłego stulecia. W starej angielskiej książce Gordona Staplesa "Cats, Their Points, Etc." wydanej w 1874 roku po raz pierwszy wspomina się o kotach abisyńskich. Książka zawiera również kolorowa litografię przedstawiającą kota o wyglądzie odpowiadającemu tej rasie, podpisaną: "Zula, własność pani kapitanowej Barrett - Lennard; kot sprowadzony z Abisynii".

Popularność kotów abisyńskich znacznie wzrosła w latach pięćdziesiątych naszego wieku i dziś jest to jedna z najpopularniejszych ras.

Charakterystyka
Koty abisyńskie są średniej wielkości, muskularne i gibkie. Lekko klinowata głowa jest proporcjonalna do reszty ciała. Stosunkowo duże uszy są rozstawione daleko od siebie. Oczy w kolorze złotym lub zielonym otoczone są ciemną obwódką, co sprawia wrażenie umalowania. Umaszczenie kotów abisyńskich może być dzikie, złociste, niebieskie lub beżowe. Pręgi powinny pojawiać się wyłącznie na części twarzowej i ogonie. Okrywa włosowa jest gęsta i zbita, ale delikatna i miękka w dotyku.

Są to koty zdrowe i aktywne. Z reguły dożywają w zdrowiu kilkunastu lat, a niektóre żyją ponad dwadzieścia.

Temperament
Koty abisyńskie są aktywne, niezwykle inteligentne i towarzyskie. Stawiają one jednak wysokie wymagania swoim właścicielom. Potrzeba im zarówno czułości, jak i aktywnej zabawy. W zamian za to odpłacą wyjątkową u tej rasy wiernością.

Koty te lubią wysokie miejsca i chętnie się wspinają (także na meble). Nie są szczególnie głośne i potrafią wyrażać swoje potrzeby na wiele różnych sposobów. Dobrze czują się w towarzystwie innego kota, ale potrafią żyć w zgodzie także z innymi zwierzętami domowymi. Są raczej miłe w stosunku do dzieci.

Ponieważ są to koty inteligentne, szybko rozumieją czego się od nich wymaga i dzięki temu łatwo się uczą. Można je trzymać w mieszkaniu, ale dużo bardziej lubią one swobodny wybieg umożliwiający im gimnastykowanie się i wspinaczkę po drzewach.

Merbi_

Koty tureckie angora
Historia
Jest to jedna z najstarszych ras kotów. Koty te prawdopodobnie pochodzą od manula - kota udomowionego przez Tatarów. Przed wiekami przywędrowały z południowych części Rosji do Turcji, gdzie dziś uważane są za jeden ze skarbów narodowych. Przez ostatnie dziesięć wieków obecne były w literaturze i malarstwie. Ich wizerunki można spotkać na wielu XVIII i XIX- malowidłach. Również w XIX wieku pierwsze angory sprowadzone zostały do USA. Były one jednak przeznaczone tylko dla bogaczy. Ich cena wynosiła bowiem około 3500 dolarów, a była to w owych czasach prawdziwa fortuna.

Niestety, z początkiem XX wieku kotów angorskich zaczęto używać do hodowli kotów perskich. Angory zostały prawie zupełnie zapomniane.

W 1930 roku rząd Turecki zdał sobie sprawę, że ta narodowa rasa zagrożona jest całkowitym wyginięciem. Przeprowadzono program jej ratowania. Koty angorskie (lub przypominające je wyglądem) z różnych stron kraju przewieziono do ankarskiego zoo, gdzie założono ich hodowlę, która istnieje do dzisiejszego dnia. Obecnie jest to rasa bardzo popularna i hodowana w wielu krajach świata.

Charakterystyka
Angory maja harmonijna budowę ciała. Są średniej wielkości, proporcjonalne, smukłe i silne. Maja lekko wydłużony tułów. Ich ruchy są zwinne i pełne gracji. Głowa jest wyraźnie klinowata, oczy duże, okrągłe i lekko skośne. Istnieją osobniki z odmiennie zabarwionymi oczami. Futro kotów angorskich jest długie i jedwabiste w dotyku - latem nieco krótsze niż zimą. Długi puszysty ogon przypomina ogon lisa. Angory ważą od 2,5 do 4,5 kg.

Koty te występują w wielu odmianach barwnych, niestety wielu hodowców preferuje kolor biały. Dążenie do hodowli wyłącznie białych osobników nie jest korzystne dla zdrowia tych zwierząt, ponieważ gen powodujący białe umaszczenie jest również odpowiedzialny za wiele poważnych defektów takich jak głuchota, wysoka śmiertelność płodów oraz uszkodzenia serca.

Temperament
Koty angory są wspaniałymi przyjaciółmi człowieka. Bardzo przywiązują się do swojego właściciela. Ich żywiołowy temperament sprawia, że uwielbiają się bawić, biegać i są ciekawe wszystkiego, co dzieje się wokół nich. Świetnie skaczą. Lubią również towarzystwo dzieci. Doskonale czują się w mieszkaniu, ale równie chętnie przebywają w ogródku.

Pielęgnacja
Jak wszystkie koty długowłose, wymaga regularnego czesania. Ich futro jest stosunkowo łatwe do utrzymania w dobrej kondycji.

Merbi_

Koty balinese
Historia
Rasa ta powstała zupełnie przypadkowo, przez mutacje w miotach kotów syjamskich. Pierwsze hodowlane okazy nazywano "kotami syjamskimi długowłosymi". Nie spodobało się to jednak hodowcom tradycyjnych kotów syjamskich, a ponieważ ich elegancka sylwetka i sposób poruszania się przypominały tancerzy z wyspy Bali, nazwane zostały balinese.

Charakterystyka
Idealny balinese przypomina kota syjamskiego we wszystkim oprócz okrywy włosowej. Ich futro jest średnio długie, jedwabiste i miękko przylegające do ciała. Włosy na ogonie są nieco dłuższe i po wyszczotkowaniu przypominają pióropusz. Niektórzy ludzie widząc balinese po raz pierwszy myślą, że mają do czynienia z kotem syjamskim, aż zobaczą ich wspaniały ogon.

Koty balinese mają delikatne, wydłużone i smukłe ciało średniej wielkości, jednak przy podnoszeniu wydają się zadziwiająco ciężkie. Proporcjonalne do reszty ciała kończyny są długie i cienkie, tylne nieco dłuższe od przednich. Skośne oczy mają prawdziwie orientalny wyraz i czystą niebieską barwę.

Umaszczenie kotów balinese jest podobne jak u kotów syjamskich: równomierne z delikatnym cieniowaniem. Wymagany jest kontrast między barwą futra na ciele i oznakami. Oznaki znajdują się na części twarzowej, uszach, kończynach, stopach i na ogonie.

Temperament
Również temperament balinese jest podobny jak u kotów syjamskich. Są aktywne i towarzyskie, często "kręcą się pod nogami". Wymagają wiele zainteresowania i aktywnego uczestnictwa w zabawie, ale potrafią też być prawdziwymi pieszczochami. Koty tej rasy uwielbiają wysoko położone miejsca, a niektóre lubią "podróżować" na ramieniu swego pana lub pani. Chętnie bawią się zabawkami. Nie musi to być nic wyszukanego - odpowiednia będzie np. piłeczka pingpongowa lub pawie pióro.

Koty balinese są ciekawskie i odważne. Interesują się niemal wszystkim co dzieje się wokół: dźwiękiem kapiącej wody, otwartą szafką w kredensie czy zawartością torby z zakupami. Ta ich ciekawość oraz drobna budowa często wiedzie je do różnych trudno dostępnych miejsc. Należy na to zwrócić szczególną uwagę gdy jesteśmy z kotem w obcym domu lub pokoju hotelowym. Balinese wyróżniają się donośnym jak na koty głosem, którego często używają, by zwrócić na siebie uwagę lub "pogadać". Zdarza się jednak, że miauczą bez wyraźnego powodu. Potrzebują kontaktu z człowiekiem i uwagi. Pozostawione same sobie czują się źle. Świetnie czują się w domach, w których jest przynajmniej jeszcze jeden kot. Lubią też zabawy z dziećmi.

Pielęgnacja
Należy dbać o prawidłową wagę. Codzienne gry i aktywne zabawy oraz prawidłowo zestawione kocie pożywienie uchronią kota przed nadwagą jak również przed nadmierną chudością. Futro balinese nie sprawia wielu problemów i krótkie codzienne szczotkowanie wystarcza aby utrzymać je w dobrej kondycji.

Merbi_

Koty Birmańskie
Historia
Koty birmańskie pojawiły się w Europie w 1920 roku. Sprowadził je do Francji amerykański milioner M.Vanderbild, który kupił parę świętych kotów od zakonnika ze świątyni Lao Tsun w Birmie. Z nabytej pary podróż przeżyła tylko kotka. Na szczęście była w ciąży i jej potomstwo dało początek hodowli tej rasy w Europie. Niestety II Wojna Światowa położyła kres wysiłkom hodowców. Trzeba było następnych dwudziestu lat, aby można było zaprezentować na wystawach tę piękną rasę kotów. Dokładne pochodzenie i geneza tej rasy wciąż jeszcze nie są do końca wyjaśnione. Znane są natomiast legendy, z których jedna głosi, że przed wiekami ludność zamieszkująca Birmę wybudowała na cześć bogini Tsu - Kya - Kse świątynię Lao -Tsun. Pewnego wieczoru w obliczu posągu bogini ze złota, z oczami z błękitnych szafirów, został zamordowany przez bandytów modlący się kapłan. Sihn, biała kotka żyjąca w świątyni usiadła na zwłokach kapłana i spoglądała z wyrzutem na złotą statuę. Wówczas promieniujący blask statuy zabarwił biel okrywy włosowej kotki na kolor złotożółty, nogi na kolor brązowy, a oczy stały się błękitne jak oczy bogini. Jedynie palce kotki, które były wsunięte w zwłoki kapłana zostały białe. Następnego dnia wszystkie koty zamieszkujące świątynie wyglądały jak kotka Sihn. Koty te świętego miejsca nie opuściły i po siedmiodniowym czuwaniu przy zwłokach towarzyszyły duszy kapłana wędrującej w zaświaty. Od tego czasu gdy główny kapłan umiera, koty birmańskie wybierają następcę przez otoczenie wybranego kołem.

Charakterystyka
Idealny Birman jest duży, ma nieco wydłużony masywny tułów i krótkie mocne kończyny z pięknie zaokrąglonymi łapami. Koty te zaliczamy do półdługowłosych. Futro jest delikatne i jedwabiste - dość łatwe do pielęgnacji, gdyż nie ma skłonności do tworzenia się kołtunów. Puszysty, bogato owłosiony ogon noszony bywa podobnie jak u wiewiórki (skierowany do góry). Charakterystyczną cechą kotów birmańskich są białe "skarpetki" na wszystkich czterech łapach. Okrywa włosowa jest barwy skorupek jaj kurzych, z wyraźnymi oznakami tak jak u kotów syjamskich. Są bardziej wrażliwe na zimno niż inne rasy kotów. To sprawia, że niekiedy lubią spać pod kołdrą.

Temperament
Koty birmańskie są bardzo wyrównane i odznaczają się dobrym zachowaniem. Są nadzwyczaj łagodne i bardzo przywiązują się do ludzi. Dlatego szybko się smucą, jeżeli osoba, do której się przywiązały, wyjeżdża na dłuższy czas. Są bardzo ciekawskie wszystkiego, co je otacza. W pewnych okolicznościach stają się bojaźliwe, np. kiedy przychodzą do domu obce osoby. Wtedy uciekają i kryją się w najciemniejszy kąt. Ale bywa, że pozwalają się głaskać, a nawet wchodzą na kolana. Koty birmańskie najbardziej lubią towarzystwo osób spokojnych i zrównoważonych. Są łatwe w pożyciu i żyją w zgodzie z innymi zwierzętami: psami, kotami a nawet królikami. Lubią dzieci. Dobrze się uczą, jeśli można się nimi intensywnie zajmować. Preferowanym przez koty birmańskie środowiskiem jest przeważnie mieszkanie, ale przyzwyczajają się tez do wychodzenia z domu.

Pielęgnacja
Dla ich zdrowia niezbędne jest wysokowartościowe pożywienie o odpowiednio wyważonym składzie. Konieczne jest również regularne czesanie i szczotkowanie, jednak nie trzeba tego robić codziennie tak jak w przypadku kotów perskich.

Merbi_

Koty burmskie
Historia
W roku 1930 Dr Joseph Thompson z San Francisco przywiózł ze swej podróży na Daleki Wschód brązową kotkę o imieniu Wong Mau. Ponieważ była ona jedynym egzemplarzem swej rasy w całym zachodnim świecie, postanowiono skrzyżować ją z kocurem o jak najbardziej zbliżonym wyglądzie. Wybór padł na kota syjamskiego. Taki był w dużym skrócie początek nowej rasy. Walka o jej uznanie nie była łatwa. Dopiero w 1936 roku w największym amerykańskim związku CFA (Cat Fanciers Association) założono księgę hodowlaną. W 11 lat później związek ten wycofał się jednak z rejestracji tej rasy aż do roku 1953. W 1957 roku całkowicie uznano rasę kotów burmskich.

Oczywiście na temat tej rasy istnieje wiele legend. O przodkach dzisiejszych kotów burmskich już w dawnych czasach pisano wiersze, a burmscy mnisi podobno czcili je w swoich świątyniach jak bóstwa.

Charakterystyka
Koty burmskie mają średniej wielkości muskularne ciało. Sprawiają jednak wrażenie delikatnych i kiedy się je podniesie, wydają się nadspodziewanie ciężkie. Tułów jest długi i wysmukły, nogi stosunkowo delikatne, z niewielkimi owalnymi stopami. Głowa ma kształt klina, a kości policzkowe są wyraźnie zarysowane. Średniej wielkości uszy są rozstawione daleko od siebie. Duże oczy również są rozstawione szeroko i mają zabarwienie od żółtego do bursztynowego. Futro kotów burmskich jest krótkie, delikatne i pięknie błyszczy. Istnieje około 10 odmian barwnych.

Temperament
Koty burmskie są wierne, inteligentne i bardzo wrażliwe. Interesują się tym, co dzieje się dokoła i starają się być zawsze "pod ręką", gotowe pomagać swojemu właścicielowi w codziennych czynnościach. Oprócz zabawy, wymagają też sporej dozy pieszczot. Często "rozmawiają", a ich głos jest miękki i przyjemny dla ucha. Lubią towarzystwo człowieka i źle się czują pozostawione same sobie. Najlepiej jeżeli w domu jest jeszcze jeden kot o podobnym temperamencie, mogą również zaprzyjaźnić się z psem. Koty te są doskonałymi przyjaciółmi dzieci. Zachowują się w stosunku do nich bardzo wyrozumiale.

Koty burmskie nie powinny być wypuszczane na dwór, gdyż są zbyt ufne i mają bardzo ograniczony instynkt samozachowawczy.

Pielęgnacja
Krótkie i lśniące futerko kotów burmskich wymaga niewiele czesania. Ze względu jednak na charakter tych zwierząt i ich silne przywiązanie do człowieka konieczna jest codzienna dawka pieszczot.

Merbi_

Koty devon reksy
Historia
W roku 1960 w hrabstwie Devon w Anglii miała miejsce samoistna mutacja europejskich kotów krótkowłosych, w wyniku której urodziły się koty z pofalowaną sierścią. W wyniku systematycznej hodowli powstały dzisiejsze standardy tych kotów.

Charakterystyka
Można chyba powiedzieć, że dewon reks jest kocią wersją "E.T.". Głowa jest krótka i klinowata z wyraźnie zaznaczonymi kośćmi policzkowymi, krótki nos sprawia wrażenie zadartego. Oczy w kształcie migdałów są duże, szeroko otwarte i daleko od siebie osadzone. Ogromne i nisko osadzone ma głowie uszy nadają zwierzęciu zawadiacki wygląd.

Ciało reksów dewonów przy bardzo delikatnym kośćcu jest średniej wielkości, mocne i muskularne, co sprawia, że przy podnoszeniu wydają się cięższe niż wskazywałby na to ich niepozorny wygląd. Dorosła kotka waży około 3,5 kg. Nogi są długie i smukłe, ogon cienki, długi i spiczasto zakończony.

Futro dewonów jest bardzo krótkie i pofalowane. W dotyku jest miękkie i delikatne niczym zamsz. Mają taką samą temperaturę ciała jak inne koty, ale ponieważ pozbawione są wierzchnie okrywy włosowej wydają się cieplejsze.

Ich krótkie futerko linieje w minimalnym stopniu. Z tego powodu wielu ludzi cierpiących na alergię może spokojnie trzymać w domu kota tej rasy. Uznane są wszystkie odmiany barwne.

Temperament
Dewony są inteligentne, żwawe i bardzo przywiązują się do ludzi. Ciekawi je wszystko, co dzieje się wokół. Podążają za swoim właścicielem po całym domu w obawie by coś ciekawego nie umknęło ich uwadze. Są dosyć "rozmowne" i często pomiaukują wesoło. Zabawa sprawia im wielką przyjemność, ale równie dobrze czują się na kolanach swojej pani. Kiedy są zadowolone lekko machają ogonem, co jest raczej niezwykłe u kotów.

Kotki tej rasy są oddanymi i cierpliwymi matkami dla swojego potomstwa. Kociaki są silne i ruchliwe już od chwili urodzenia. Bardzo wcześnie otwierają oczy - po około sześciu dniach od chwili urodzenia, zdarzają się jednak potwierdzone przypadki, że otwierają oczy już następnego dnia!

Można je kąpać, należy jednak robić to szybko a następnie dokładnie kota osuszyć. Dewony nie mają nic przeciwko sobotniej kąpieli. Zdarza się nawet, że wskakują do wanny kiedy ich właściciel bierze kąpiel. Takie zachowanie odzwierciedla głębokie przywiązanie i troskę o ukochaną osobę, jak również ciągłą obawę o to, aby nic ciekawego nie przegapić.

Pielęgnacja
Futro reksów dewonów jest stosunkowo łatwe do utrzymania. Należy jednak pamiętać, że ze względu na brak wierzchniej warstwy włosów są mniej odporne na zimno. Powinny być trzymane w domu, z dala od wilgoci i zimna.

Merbi_

Koty kartuzkie
Historia
Pierwsze wzmianki o niebieskich kotach z Francji można znaleźć już w XVI - wiecznych tekstach. Nie wiadomo jednak na pewno, jak trafiły do Francji. Jedna z wersji mówi, że koty kartuzkie wywodzą się od kotów syryjskich, które z kolei zostały sprowadzone do Europy przez krzyżowców. Według innej wersji niebieskie koty krótkowłose zostały przywiezione przez zakonników francuskich - kartuzów - z Afryki do Francji do klasztoru Chartreuse. Stąd też wywodzi się ich nazwa.

Naturalne kolonie tych kotów istniały w mniej zaludnionych rejonach Francji aż do początków XX wieku. Nie miały jednak łatwego życia, ponieważ cenione były głównie za swoje piękne futro i....mięso. Używane też były do tępienia szczurów. Jedna z tych naturalnych kolonii (znajdująca się na wyspie Belle Ile) posłużyła w latach dwudziestych do rozpoczęcia systematycznej hodowli.

Koty kartuzkie po raz pierwszy wystawione zostały w 1928 roku. Po II Wojnie Światowej nie istniały już żadne znane naturalne kolonie kotów kartuzkich i rasa ta dostępna była wyłącznie u hodowców. Do dziś zresztą jest to rasa dosyć rzadka, nawet we Francji. Do wielbicieli kotów kartuzkich zaliczali się m.in. generał de Gaulle oraz słynna pisarka Colette.

Charakterystyka
Koty kartuzkie są mocniejszej budowy niż inne koty krótkowłose. Niektóre kocury mogą ważyć nawet do 15 kg (kotki są zawsze mniejsze). Pełną dojrzałość osiągają w wieku 3 - 4 lat. Ciało tych kotów jest muskularne i masywne, a nogi średniej długości, silne, zakończone stosunkowo dużymi stopami. Głowa u nasady jest dość szeroka, policzki wydatne. Uszy są szeroko rozstawione, a duże, żywe oczy mają kolor mocno żółty lub miedziany. Koty te robią czasami wrażenie uśmiechniętych i zadowolonych.

Futro kotów kartuzkich może mieć różne odcienie niebieskiego - od jasnego do mocno szaroniebieskiego. Preferowane są jednak odcienie jasne. Koty te mają gęste i błyszczące futro, nieco dłuższe od innych kotów krótkowłosych. Nos i poduszeczki są niebieskoszare.

Temperament
Koty kartuzkie to łagodne olbrzymy. Są spokojne i skupiają w sobie wiele pozytywnych cech: przywiązują się do właściciela, są delikatne, ciche, dobrze znoszą jazdę samochodem i wspaniale łapią myszy. Miauczą bardzo rzadko lub wcale, a ich głos jest bardzo cichy i nie pasuje do potężnej budowy. Koty te są wyrozumiałe w stosunku do dzieci. Akceptują obecność innych zwierząt w swoim otoczeniu. Mino, iż tak jak wszystkie koty, potrzebują czułości i lubią być blisko ukochanej osoby, nie są natarczywe i potrafią spokojnie siedzieć kiedy jest to konieczne. Są idealnymi towarzyszami życia dla osób starszych lub mieszkających samotnie, ale równie dobrze czują się w rodzinie. Lubią dom, ale chętnie też korzystają z wybiegu w ogrodzie.

Koty kartuzkie pomimo swojego łagodnego temperamentu lubią się czasami pobawić i potrzebują wówczas sporo miejsca, aby się ?wyszaleć". Przyzwyczajają się do ulubionych zabaw i mogą je powtarzać dzień po dniu. Szybko uczą się swojego imienia i przychodzą na zawołanie.

Pielęgnacja
Gęsta i krótka okrywa włosowa kotów kartuzkich wymaga codziennego szczotkowania tylko w okresie linienia. Należy również zwracać uwagę na prawidłową dietę, gdyż koty te w pewnym wieku mogą wykazywać skłonności do nadwagi.

Merbi_

Koty kolorpointy
Historia
Kolorpointy znane są także pod nazwa kotów khmerskich lub himalajskich. Ta ostatnia nazwa nie ma jednak nic wspólnego z rejonem Himalajów, powstała ona w USA w związku z podobieństwem umaszczenia kolorpointów do barwy zająca himalajskiego. Kolorpointy powstały w wyniku kojarzenia kotów syjamskich z perskimi. Próby krzyżowania rozpoczęto w 1924 roku. Pierwsze sukcesy hodowlane osiągnięto jednak dopiero w roku 1950, ponieważ cechy ubarwienia kolorpointów i długość futra warunkowane są przez geny recesywne. W celu uzyskania zamierzonego efektu konieczne były liczne badania genetyczne, który prowadzono głównie w USA, Anglii i Szwecji. W klasyfikacji europejskiej kolorpointy traktuje się jako odmianę kotów perskich.

Charakterystyka
Wszystkie cechy budowy ciała kolorpointów odpowiadają budowie ciała kotów perskich, jedynie ubarwienie przypomina koty syjamskie. Kolorpointy charakteryzują się ogólnie masywną budową: szyja jest krótka i mocna, głowa proporcjonalna do reszty ciała - okrągła i masywna, z pełnymi policzkami i wypukłym czołem. Nos jest mały, krótki i szeroki z wyraźnym stopem. Uszy małe, lekko zaokrąglone, rozstawione daleko od siebie - z ładnymi pęczkami dłuższych włosów. Oczy musza mieć czystą barwę. Powinny być wyraziste i błyszczące, duże i szeroko otwarte.

Kolorpointy są średniej wielkości. Z powodu krótkich łap i szerokiej piersi wydają się krępe. Łopatki i grzbiet są muskularne i sprawiają wrażenie bardzo masywnych. Kończyny są mocne, mają duże, okrągłe poduszeczki z pęczkami włosów między palcami. Ogon musi być proporcjonalny do reszty ciała.

Temperament
Zwierzęta te mają bardzo podobny charakter do kotów perskich. Mają żywy temperament, ale nie są agresywne. Są wesołe, towarzyskie, przymilne, przyjazne człowiekowi. Lubią pieszczoty. Zgodnie współżyją z innymi zwierzętami domowymi. Kolorpointy są bardzo inteligentne i szybko się uczą. W odpowiednich warunkach mogą stać się dobrymi łowcami myszy. Dobrze czują się zarówno w rodzinach jak i u osób samotnych.

Pielęgnacja
Kolorpointy wykazują skłonności do nadwagi co wymaga od właściciela kontrolowania ilości i składu pokarmu. Konieczne jest codzienne czesanie.

Merbi_

Koty mainkuny
Historia
Jest to jedna z najstarszych ras Ameryki Północnej, pochodzi ze stanu Main. Łączy się z nią wiele legend, z których jedna mówi, iż koty te powstały w wyniku skojarzenia się kotów domowych z szopami, co jest oczywiście biologicznie niemożliwe.

Rzeczywiste pochodzenie mainkunów nie jest jeszcze wyjaśnione. Prawdopodobnie koty długowłose zabierane przez marynarzy zostały wypuszczone na swobodę. Przypuszcza się, że rasa ta powstała przez krzyżowanie kotów perskich i angorskich z kotami krótkowłosymi.

Charakterystyka
Mainkuny są doskonale przystosowane do życia w ostrym klimacie. Zwierzęta te mają lśniące, gęste, półdługie futro, które znakomicie chroni przed zimnem i wilgocią. Futro może mieć zmienną długość w zależności od warunków klimatycznych, nie zmienia się jedynie włosów na ogonie, który jest prawdziwą dumą mainkunów.

Waga kocurów może dochodzić do 9 kg, kotki są znacznie mniejsze (do 4,5 kg), a więc jest to rasa raczej duża. Mainkuny rozwijają się powoli i żeby osiągnąć pełną wielkość potrzebują od 3 do 5 lat. Rzadko miauczą, a kiedy już to robią ich cichy delikatny głos zupełnie nie pasuje do silnej, muskularnej sylwetki. Mają pięknie wydłużony, średnio duży lub doży tułów i szeroką klatkę piersiową. Ogon powinien być długości tułowia. Występują we wszystkich barwnych odmianach za wyjątkiem umaszczenia "syjamskiego".

Temperament
Mainkuny są towarzyskie i łatwo przywiązują się do człowieka, a jednocześnie posiadają dużą dozę kociej niezależności. Są ciekawskie i chętnie "pomagają" swoim właścicielom w różnych czynnościach. Z reguły nie są "kanapowcami", to raczej kumple i towarzysze życia niż przytulanki, choć mogą zdarzać się wyjątki. Mają przyjemny i łatwy charakter. Kocury często przez całe swoje życie są "kocimi klaunami", podczas gdy kotki są bardziej dystyngowane.

Przedstawiciele tej rasy generalnie dobrze współżyją z dziećmi, psami jak również z innymi kotami. W przeciwieństwie do wielu innych ras wolą zabawy na ziemi od wspinania się na drzewa. Doskonale łapią myszy. Są bystre i inteligentne, co sprawia, że stosunkowo łatwo dają się ułożyć.

Pielęgnacja
Codzienne czesanie nie jest w przypadku tej rasy konieczne, wystarczy raz w tygodniu. Poza tym należy zwracać szczególną uwagę na odżywianie, gdyż koty w średnim wieku (5-10 lat) mogą mieć problemy z nadwagą.

Merbi_

Koty z wyspy Man
Historia
Istnieje wiele legend o powstaniu tej rasy. Jedna z nich mówi, ze koty te powstały na Arce Noego. Ponieważ przybyły w ostatniej chwili, kiedy Noe zamykał wrota, przez nieuwagę przytrzasnął im ogon. Tak więc ich potomstwo pozbawione jest ogonów.

Inna legenda mówi o galeonie, który zatonął w XVI wieku w pobliżu Irlandii. Na pokładzie miały podobno znajdować się czarne bezogoniaste koty, które znalazły ratunek na wyspie Man i na niej się dalej rozmnażały.

W rzeczywistości koty te powstały w wyniku spontanicznej mutacji kilkaset lat temu i według wielu źródeł stało się to istotnie na wyspie Man. Wielowiekowa izolacja od innych ras spowodowała, że brak ogona stał się powszechną cechą, ponieważ zmutowany gen (odpowiedzialny za brak ogona) jest genem dominującym.

Charakterystyka
Koty z wyspy Man są średniej wielkości, lecz dzięki mocnej budowie kośćca robią wrażenie silnych i masywnych. Mają bardzo krótki tułów, boki ciała dość głęboko opuszczone. Tylne kończyny są w widoczny sposób krótsze od przednich. Sprawiają ogólne wrażenie okrągłych, lecz właściwie wyważonych. Tam gdzie u innych kotów zaczyna się ogon, u kotów z wyspy Man jest widoczna wyraźna dziura. Istnieją też koty z wyspy Man z ogonem szczątkowym, nie może on być jednak dłuższy niż 3 cm. Koty, które rodzą się z dłuższym ogonem nie mogą być wystawiane jako rasowe, są jednak wykorzystywane w hodowli w celu zachowania zdrowej rasy.

Dopuszczalne są wszystkie odmiany barwne. Zakazane są natomiast oznaki jak u kotów syjamskich, ubarwienie dzikie, cętkowane, kolor czekoladowy i lila. Koty te mogą być krótko lub długowłose. Kocury ważą około 4,5-5,5 kg, kotki są nieco mniejsze. Pełną dojrzałość zwierzęta te osiągają w wieku około pięciu lat.

U niektórych kotów tej rasy może występować schorzenie zwane czynnikiem kotów z wyspy Man. Może on powodować, że zwierzęta te chodzą niepewnie, a nawet kuśtykają, żeby poruszać się naprzód. Utrudnione jest wydalanie moczu i kału, mogą też wystąpić zmiany polegające na deformacji mózgu. Czynnik ten najczęściej ujawnia się przed czwartym miesiącem życia, dlatego też najlepsi hodowcy nie sprzedają nigdy kotów poniżej tego wieku. Poza tym są to koty zdrowe i często dożywają dwudziestu lat.

Temperament
Koty z wyspy Man są łagodne, przyjazne i czułe. Mają najbardziej psi charakter spośród wszystkich kotów: bardzo przywiązują się do swoich właścicieli i wykazują skłonności do pilnowania domu. Jakikolwiek szum czy hałas powoduje ich reakcję, którą może być prychanie lub nawet atak. Można nauczyć je aportować i przychodzić na dźwięk gwizdka. Szybko uczą się reagować na komendę "nie wolno". Lubią też jazdę samochodem i nie boją się wody. Uwielbiają się bawić, dobrze skaczą (często wybierają wysokie miejsca w domu na odpoczynek), są też wspaniałymi łowcami myszy. Są to koty "rozmowne", ale ich głos jest cichy w stosunku do ich wielkości. Najbardziej odpowiada im towarzystwo osób spokojnych i zrównoważonych, nie stronią też od dzieci, o ile te nie robią zbyt wiele hałasu. Zgodnie żyją z innymi zwierzętami domowymi, podobno akceptują nawet ptaki i rybki.

Pielęgnacja
Należy bardzo pilnować prawidłowej wagi. Futro wymaga regularnego czesania, zwłaszcza u odmiany długowłosej.

Merbi_

Koty norweskie leśne
Historia
O tych kotach wspomina się już w norweskiej mitologii. W starych bajkach norweskich występują one jako czarodziejskie istoty. Koty te przemierzały świat wraz z Wikingami, chroniąc zapasy zboża na morzu i na lądzie.

Rasę tę uznano w Norwegii i wystawiono w Oslo już w roku 1930, jednak po II Wojnie Światowej została ona prawie zapomniana. Dopiero na początku lat 70-tych grupa miłośników rozpoczęła ponownie hodowlę tych pięknych kotów. Powtórne uznanie rasy miało miejsce w 1972 roku.

Charakterystyka
Jeżeli zdecydujemy się na zakup kota norweskiego, to tak jakbyśmy dostali dwa koty w cenie jednego. Tak bardzo różni się jego okrywa włosowa letnia od zimowej. W większości przypadków futro letnie jest krótkie i tylko po ogonie można wtedy stwierdzić, że mamy do czynienia z kotem długowłosym. Jesienią wyrasta na powrót futro zimowe i pojawiają się znowu typowe cechy tych kotów.

Zwierzęta te mają gęste, wełniste podszycie, okryte przez błyszczące, nie nasiąkające wodą włosy. Są to koty długonogie, mają wydłużony, mocny tułów, charakterystyczną trójkątną głowę z długim prostym nosem. Umiejscowione wysoko uszy zwracają uwagę pędzelkami włosów, które sterczą na ich wierzchołkach jak u rysiów. Waga kocurów wynosi 6-9 kg, kotek 3,5-4,5 kg. Dopuszcza się wszystkie warianty umaszczenia oprócz barwy czekoladowej i lila.

Temperament
Norweski kot leśny, jak większość kotów, jest członkiem rodziny. Zachowuje się z rezerwą w stosunku do obcych i odpowiednio do warunków w swojej ojczyźnie są bardzo ostrożne. Przy bliższym poznaniu są przyjacielskie i delikatne. Dobrze przystosowują się do swoich właścicieli i nie są zbyt wymagające. Choć lubią pieszczoty, nie można zaliczyć ich do "kanapowców". Świetnie skaczą i wspinają się na drzewa. Istnieją także dowody na to, że koty mieszkające w pobliżu strumieni.....łowią ryby. Najlepiej czują się w domu z ogrodem. Jeżeli jednak trzymane są w mieszkaniu, muszą mieć dużo miejsca do biegania i zabawy.

Pielęgnacja
Futro wymaga czesania raz w tygodniu lub częściej. Jedynie podczas miesięcy letnich, kiedy wypadają włosy zimowe, szczotkowanie i czesanie jest na porządku dziennym. Należy uważać, aby nie tworzyły się kołtuny.

KociarAaAaa

Koty perskie
Historia
Ojczyzną kotów perskich jest Turcja. Tam też hodowane były już przeszło 500 lat temu. Pewne jest, że obecny wygląd tych kotów odbiega znacznie od wyglądu ich przodków. W Europie koty perskie rozprzestrzeniły się w XVI wieku. W Anglii i Francji krzyżowano je z kotami angorskimi i w końcu uzyskano zwierzęta o jedwabistej budowie futra, charakterystycznej dla dzisiejszych kotów perskich. Systematyczna pracę hodowlaną rozpoczęto w 1871 roku.

W Polsce do roku 1939 istniał Klub Miłośników i Hodowców Kotów Rasowych z Sekcją Kotów Perskich. Prowadzono ich rejestrację i księgi rodowodowe. Niestety, wojna zaprzepaściła tę pracę. Po II Wojnie Światowej nieliczna ilość kotów perskich była hodowana w Polsce. Dopiero w latach siedemdziesiątych Jolanta Kotłubiej sprowadziła z Niemiec parkę kotów, m.in. kotkę Thurid von Garmshof, którą śmiało można nazwać matką kotów perskich w Polsce. W dziewięciu miotach wydała ona na świat 36 kociąt. Od tego czasu hodowla kotów perskich w Polsce rozwija się bardzo dynamicznie.

Charakterystyka
Koty perskie można nazwać arystokracją wśród kotów. O ich wyjątkowej urodzie stanowi przede wszystkim wspaniała okrywa włosowa: długa, jedwabista i gęsta. Piękna, długa kryza wokół szyi powinna być obfita i zakrywać całą pierś. Koty perskie charakteryzują się ogólnie masywną budową. Wydają się krępe ze względu na krótkie łapy i szeroką pierś oraz krótką i masywną szyję. Mają muskularne łopatki i grzbiet. Posiadają mocne kończyny zakończone dużymi, okrągłymi poduszeczkami z pęczkami włosów między palcami. Ogon powinien mieć długość proporcjonalną do reszty ciała. Głowa persów jest okrągła i masywna. Policzki są pełne, a czoło wypukłe. Nos mały, krótki i szeroki. Koty te mają mocne i szerokie szczęki oraz wydatną brodę. Uszy są małe i lekko zaokrąglone, z ładnymi pęczkami dłuższych włosów. Oczy muszą być duże, wyraziste i błyszczące, rozstawione daleko od siebie. Wyróżnia się około 114 odmian barwnych kotów perskich.

Temperament
Koty perskie w porównaniu z innymi rasami wykazują najwyższy stopień udomowienia. Zatraciły zdolność do polowania, nie mogą więc tępić myszy czy szczurów. Odznaczają się za to wspaniałym charakterem i niezwykłą wiernością. Koty te są spokojne, łagodne, przymilne, nie chodzą po firankach, nie gryzą i nie drapią. Okres rui też zazwyczaj przechodzą ciszej i łagodniej. Obdarzone są wysoką inteligencją a przypisywana im flegmatyczność wynika z opanowania i spokoju - nigdy z tępoty. Są to typowe kanapowe i najlepiej czują się w domu. Są wspaniałymi towarzyszami życia dla ludzi w każdym wieku. Także ich głos jest cichy, melodyjny i przyjemny dla ucha.

Pielęgnacja
Bujna okrywa włosowa kotów perskich wymaga codziennego czesania, najlepiej metalowym grzebieniem. Od czasu do czasu należy je kąpać, zawsze po uprzednim uczesaniu. Do kąpieli trzeba kota przyzwyczaić w młodym wieku.

KociarAaAaa

Koty ragdolle
Historia
We wczesnych latach sześćdziesiątych w Kalifornii pewna kobieta Ann Baker skojarzyła kotkę perską z kocurem birmańskim, tworząc nowa rasę - koty ragdolle. Koty te okazały się bardzo tolerancyjne i cierpliwe. Hodowczyni z tych przymiotów postanowiła osiągnąć zysk i utrzymywała, że koty te nie są wrażliwe na ból. Koty tej rasy zostały po raz pierwszy publicznie zaprezentowana w 1965 roku i wtedy również zdementowano informacje o ich rzekomej niewrażliwości.

Charakterystyka
Budowa ciała ragdolli odpowiada całkowicie ich dosłownie tłumaczonej nazwie (ragdoll - szmaciana lalka). Mimo że są silne i muskularne, na rękach właściciela zwisają jak kłębek gałganków. Masa ciała kocurów wynosi 7,5-10 kg, kotki są nieco mniejsze. Pełną dojrzałość osiągają w wieku około trzech lat.

Okrywa włosowa jest średnio długa, gęsta, miękka, w dotyku przypomina futro królicze. Nie filcuje się. Paleta kolorów na ciele tych kotów rozciąga się od bladobrązowego do ciepłego brązu. Oznaki, tak jak u kotów syjamskich, obejmują głowę, uszy, nogi i ogon. Duże owalne oczy mają piękny niebieski kolor.

Temperament
Ragdolle są nadzwyczaj czułe i łagodne. Są prawie całkowicie pozbawione instynktu walki, co oznacza, że nie bronią się, kiedy zostaną zaatakowane. Należy też zwracać szczególną uwagę na zabawy ragdolli z dziećmi, ponieważ ze względu na wyjątkową cierpliwość tych zwierząt, pozwalających dzieciom na wszystko, istnieje duże niebezpieczeństwo skrzywdzenia zwierzęcia. Mimo, że koty te nie reagują na zaczepki, najbardziej lubią towarzystwo osób spokojnych i zrównoważonych. Bardzo przywiązują się do właściciela i często chodzą za nim po domu jak małe szczeniaki. Nie należą do kotów o dużym stopniu aktywności, ale lubią zabawę i różnorodne zabawki. Mimo, iż nie są głośne, potrafią upominać się o swoje (np. o posiłek). Koty te są inteligentne i lubią sprawiać przyjemność swoim właścicielom, łatwo dają się ułożyć. Ragdolle najlepiej jest trzymać w mieszkaniu, ale w szczególnie korzystnych warunkach można je wypuszczać do ogródka.

Pielęgnacja
Ragdollom nie powinno zabraknąć dobrej opieki i pieszczot. Futro należy czesać regularnie co kilka dni. W większości koty te lubią być szczotkowane.

KociarAaAaa

Koty rosyjskie niebieskie
Historia
Koty rosyjskie niebieskie to naturalna rasa (co oznacza, że nie powstała w wyniku krzyżowania ras) pochodząca prawdopodobnie z Rosji, z okolic Archangielska. Podobno były bardzo lubiane przez rosyjskich carów. W latach sześćdziesiątych XIX wieku koty te zostały sprowadzone do Anglii i przez pewien czas nazywano je "kotami archangielskimi". W roku 1875 zostały po raz pierwszy wystawione w Anglii, wtedy jeszcze w klasie "kotów o umaszczeniu niebieskim". W 1912 roku otrzymały już swoja własną klasę wystawową. Znany nam dziś wygląd kotów rosyjskich ukształtował się w latach 60 - tych.

Charakterystyka

Koty rosyjskie niebieskie mają ciało średniej wielkości, nieco wydłużone i harmonijne. Nogi są długie i silne a jednocześnie delikatne i proporcjonalne do ciała. Wąskie poduszeczki mają owalny kształt. Czasami można odnieść wrażenie, że koty te chodzą na palcach. Głowa u kotów rosyjskich ma kształt klina. Ich prosty nos ma zawsze kolor niebieskoszary. Uszy są duże i ostro zakończone - skóra na uszach jest bardzo delikatna i sprawia wrażenie przezroczystej. Duże oczy mają niezwykle intensywny zielony kolor.

Charakterystyczny dla tej rasy jest kolor umaszczenia - wyważona barwa niebieska bez jakichkolwiek plam, z wyraźnym srebrzystym połyskiem. Futro jest krótkie i gęste, w dotyku miękkie i jedwabiste.

Koty te mają charakterystyczny wyraz pyszczka przypominający uśmiech. Ich głos jest łagodny i przyjemny. Poza tym koty rosyjskie cieszą się raczej dobrym zdrowiem i dożywają kilkunastu i więcej lat.

Temperament
Rosyjskie koty niebieskie są inteligentne i wrażliwe. Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli i starają się towarzyszyć im na każdym kroku. Są zwinne i ruchliwe. Lubią skakać i wspinać się ale rzadko kiedy coś zniszczą. Chętnie też bawią się małymi zabawkami. Potrafią na wiele sposobów okazywać swoje uczucia i bardzo się smucą, kiedy zostaną odtrącone. Na co dzień zwierzęta te emanują spokojem i opanowaniem mimo, że mogą być pełne temperamentu. Nie są strachliwe ale obcych traktują z rezerwą. Skłaniają się raczej ku ludziom spokojnym i zrównoważonym. Z reguły dobrze czują się w towarzystwie dzieci. Akceptują też towarzystwo psów i innych zwierząt domowych. Ponieważ są to zwierzęta bardzo inteligentne, można je dobrze ułożyć i nauczyć wielu rzeczy.

Pielęgnacja
Koty rosyjskie z reguły mają dobry apetyt, dlatego należy uważać aby zwierzęcia nie utuczyć. Pielęgnacja futra jest łatwa ponieważ koty te linieją w bardzo małym stopniu. Wystarczy czesać je około raz w tygodniu.