FORUM HAWAJE

KociarAaAaa

Sfinks
(koty bezwłose)
Historia

Bez wątpienia sfinks jest najniezwyklejszą kocią rasą, gdyż nie posiada w ogóle futra. Pierwszy sfinks narodził się w miocie zwykłych kotów krótkowłosych w 1966 roku w Toronto w Kanadzie. (Nie była to pierwsza bezwłosa mutacja. Pod koniec XIX wieku hodowano przez krótki czas rasę zwaną "meksykańskim kotem bezwłosym".) Przez wiele lat hodowcy europejscy i północno-amerykańscy prowadzili selektywna hodowlę bezwłosych kotów i tak powstała rasa, jaką znamy dziś.
Pierwszy Sfinks został zarejestrowany przez amerykańskie The Cat Fanciers' Association (CFA) w lutym 1998.

Temperament

Sfinksy są uczuciowe i towarzyskie, łatwo przyzwyczajają się do właścicieli, którzy szanują ich pragnienie spokoju i ciszy. Niechętnie dają się głaskać czy brać na ręce. Należy trzymać je w pomieszczeniach o stałej temperaturze, gdyż są bardzo podatne na choroby związane z jej zmianą. Gdy patrzymy na takiego kota, nasuwa się pytanie: "Czy nie jest mu zimno?". Oczywiście - jeśli tobie jest zbyt zimno, będzie też zimno bezwłosemu kotu. Jednak koty te są wystarczająco sprytne, aby w razie potrzeby znaleźć ciepłego człowieka, psa lub drugiego kota i ogrzać się.
Większość osób uczulonych na kocia sierść, może spokojnie dzielić mieszkanie z takim kotem. Jednak są ludzie, u których uczulenie jest tak silne, iż nawet ze sfinksem nie mogą przebywać w jednym pomieszczeniu.

Charakterystyka

Uznaje się dowolne wzory i kolory skóry, kolor oczu powinien harmonizować z barwą okrywy.
Kot posiada bezwłosą skórę przypominająca w dotyku zamsz i delikatny meszek na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie. Ciało jest wydłużone i smukłe (co podkreśla jeszcze brak włosów), z długim, zwężającym się ogonem. Nogi są długie i szczupłe, stopy małe i okrągłe. Głowa ma kształt wydłużonego trójkąta, nos jest krótki, podbródek wystający, oczy duże w kształcie migdałów, uszy wielkie i spiczaste.
Typowe wady kotów rodowodowych to bardzo pomarszczona skóra, meszek na ciele.

Pielęgnacja

Ponieważ koty te nie posiadają futra, które absorbowałoby tłuszcz wydzielany przez skórę, należy je od czasu do czasu wykapać (zapewniając przy tym odpowiednią temperaturę wody i pomieszczenia). Po kąpieli należy kota dokładnie osuszyć i przez pewien czas nie wietrzyć pomieszczenia, w którym przebywa kot.
Można zamiast kąpieli regularnie przemywać skórę kota delikatną, miękką gąbką.

KociarAaAaa

Koty Somalijskie
Historia
Koty somalijskie pochodzą od kotów abisyńskich: w wyniku mutacji powstały koty abisyńskie długowłose, które w dalszej hodowli nazwano kotami somalijskimi. Na wystawach kotów rasowych po raz pierwszy pojawiły się w połowie lat 60-ych.

Charakterystyka
Koty somalijskie są muskularne, sprężyste, średniej wielkości, o mocnej budowie ciała. Kończyny długie, smukłe i silne. Ich futro jest średniej długości, a puszysty ogon przypomina lisią kitę. Mają bardzo sympatyczne pyszczki, które wyrażają inteligencję, temperament i ciekawość. Oczy w kształcie migdałów mają wyraziste bursztynowo żółte lub zielone zabarwienie.

Koty te występują w kilku odmianach barwnych m.in. koty somalijskie umaszczone dziko, złociste, niebieskie, beżowe. Charakterystyczną cechą jest to, że bez względu na umaszczenie włosy są jaśniejsze u nasady i ciemniejsze na końcach. Mimo, iż futro może wyglądać na nieco szorstkie, w dotyku jest nadzwyczaj miękkie i delikatne.

Temperament
Koty somalijskie są aktywne, sprytne i lubią się bawić. Powinny mieć do dyspozycji dużo różnorodnych zabawek i miejsca do zabawy. Najlepiej czują się w towarzystwie drugiego kota o podobnym temperamencie. Mogą być trzymane w mieszkaniu, jeśli jest ono dostatecznie duże. Najlepiej jednak czują się w domu z ogrodem. Są stosunkowo łatwe do wychowania. Lubią towarzystwo dzieci, dla których są delikatne (oczywiście ta delikatność musi być odwzajemniona).

Są one bardzo przywiązane i lgną do ludzi. Ich ciekawość sprawia, że często zaglądają do otwartych szafek, szuflad itp. Odznaczają się cichym i delikatnym głosem, którego używają raczej rzadko. Chociaż lubią pieszczoty, nie można zaliczyć tej rasy do "kanapowców".

Pielęgnacja
Ich futro wymaga niewiele szczotkowania, jednakże koty te są bardzo wdzięczne za jego prawidłową pielęgnację. Szczotkowanie jest dla nich jednocześnie oznaką przywiązania.

KociarAaAaa

Koty syberyjskie
Historia
Jest to jedna z naturalnych ras długowłosych - często porównywana z mainkunami i norweskimi kotami leśnymi. Według Harrisona Weira, inicjatora pierwszej wystawy kotów i autora książki "Our Cats and All About Them", koty syberyjskie były jedną z trzech długowłosych ras wystawionych na pierwszej wystawie w XVIII wieku. Obecnie można je spotkać na wystawach w wielu krajach świata. W USA hodowane są od 1990 roku.

Charakterystyka
Koty syberyjskie są duże, muskularne i silne. Kotki ważą 4 -6 kg, waga kocurów dochodzi do 8 -10 kg. Okres wzrostu wynosi u tej rasy około 5 lat. Tułów jest wydłużony, a tylne kończyny nieco dłuższe od przednich. Średniej wielkości głowa jest okrągła, policzki pełne. Niektóre osobniki mają na uszach pędzelki włosów jak u rysia. Duże oczy mają zwykle kolor zielony. Okrywa włosowa u kotów syberyjskich jest półdługa do długiej, wierzchnie włosy posiadają nieco oleistą strukturę, co sprawia, że futro jest wodoodporne. Ogon jest dość długi i puszysty. Koty te występują w wielu odmianach barwnych, oprócz umaszczenia kotów syjamskich.

Temperament
Koty syberyjskie są przyjacielskie i lojalne. Często są ciekawskie i podążają za swoim właścicielem po całym domu aby nie przegapić czegoś ciekawego. Uwielbiają wskakiwać na wysoko położone miejsca, dlatego ważne jest aby nie trzymać łatwo tłukących się przedmiotów na wysokich półkach. Koty te lubią zabawę i są bardzo towarzyskie. Dobrze traktują dzieci, łatwo też przystosowują się do towarzystwa innego zwierzęcia w domu.

Pielęgnacja
Jesienią i zima okrywa włosowa kotów syberyjskich wymaga bardzo niewiele szczotkowania, jednak późną wiosną i latem szczotkowanie powinno być na porządku dziennym, gdyż krótsze w tym okresie włosy mają skłonności do filcowania się

KociarAaAaa

Koty syjamskie
Historia
Według starych opowieści i nowych badań, koty te wywodzą się z Syjamu - dzisiejszej Tajlandii. Jednak ich pochodzenie jeszcze nie jest do końca wyjaśnione. W Bibliotece Narodowej Tajlandii w Bangkoku, w wierszowanej księdze kotów, znajduje się opis kota odpowiadający kotom syjamskim. Już przed 400 laty w Syjamie sporządzano rysunki kotów syjamskich.

Oczywiście istnieją również różne legendy na temat tych zwierząt. Tak więc królowie w Syjamie hodowali te koty i używali ich jako pałacowych strażników. Koty syjamskie podobno trafiły do Anglii za sprawą konsula generalnego, który otrzymał je w prezencie od króla Syjamu. Później sprowadzono je do Ameryki, gdzie stały się ulubioną i interesującą dla hodowców rasą.

Charakterystyka
Koty syjamskie są średniej wielkości, smukłe i muskularne. Ich elastyczne ruchy robią wrażenie eleganckich. Mają piękną, smukłą szyję. Długie, smukłe ale muskularne nogi są proporcjonalne do reszty ciała. Ogon jest nadzwyczaj długi, spiczasto zakończony. Ich czyste i klarowne oczy promieniują kolorem ciemnoniebieskim.

Futro kotów syjamskich jest krótkie, delikatne i przylega gładko do ciała. Musi pięknie błyszczeć i mieć wyważone zabarwienie, dopuszcza się możliwość cieniowania na bokach. Między zabarwieniem futra i oznak konieczny jest wyraźny kontrast. Oznaki obejmują część twarzową głowy, uszy, stopy i ogon.

Kocięta tej rasy rosną i dojrzewają szybko, pokazując w pełni swoja osobowość.

Temperament
Są to zwierzęta pełne temperamentu, bardzo inteligentne, odważne, łatwo się uczą. Ich duża aktywność sprawia, że nie lubią być pozostawiane na zbyt długo same. Przy ich temperamencie korzystny jest możliwie duży wybieg, najlepiej kiedy mają do dyspozycji dom i ogród. Koty syjamskie czasami zachowują się samowolnie i miewają zmienne nastroje. Silnie przywiązują się do jednego członka rodziny i nie zawsze liczą się z resztą domowników. Stosunkowo dobrze traktują dzieci. Są bardzo " rozmowne" i wyróżniają się mocnym głosem. Dzięki ich zdolnościom i cechom charakteru można nauczyć je wielu rzeczy.

KociarAaAaa

Koty tureckie Van
(koty pływające)
Historia

Kot turecki Van to kot angorski pochodzący z rejonu jeziora Van w Turcji. Od wieków są tam zadomowione i przyzwyczajone do życia z ludźmi. Po raz pierwszy sprowadzono go do Wielkiej Brytanii w 1955 roku, a oficjalnie uznano za rasę w 1969.

Temperament

Ci przedstawiciele rasy, którzy urodzili się lub wychowali w pobliżu wody, uwielbiają pływać i radzą sobie z tym całkiem nieźle (łapią nawet mniejsze rybki). Dzięki temu łatwo je kąpać. Wielu zwolenników tych kotów twierdzi, że nie gardzą one kąpielą w wannie wypełnionej ciepłą wodą. W takim przypadku konieczne jest jednak osuszenie kota po kąpieli, aby nie doszło do przeziębienia. Podczas kąpieli ważną rolę odgrywa również temperatura wody - powinna być zbliżona do temperatury ciała kota czyli mieć ok. 38 stopni C.
Kot turecki Van jest kotem domowym od wieków i w rezultacie jest bardzo uczuciowy w stosunku do wszystkich członków rodziny. Niemniej jednak wybiera sobie ulubieńców, często osoby o podobnym, spokojnym charakterze. Rasa ta jest niezwykle inteligentna, ale z powodu zmniejszonej aktywności inteligencja nie ujawnia się na każdym kroku. Takiego kota zadowala życie w domu, ewentualnie z dostępem do ogrodu.

Charakterystyka

Nie istnieją odmiany tej rasy. Futro kotów jest białe z kasztanowymi oznakami pomiędzy uszami, oczami i na ogonie, gdzie na przemian występują ciemniejsze i jaśniejsze obręcze.
Ciało kota jest muskularne i długie, lecz kościec delikatny. Z powodu gęstego futra nogi wydają się grubsze niż są w rzeczywistości. Stopy małe i okrągłe.
Koty te maja trójkątną głowę obramowaną futrem, długi nos, mocny i płaski podbródek. Ich oczy są małe, okrągłe i blisko osadzone. Uszy duże, zaokrąglone i zarośnięte pędzelkami włosów, zaś w środku różowe. Ogon jest średnio długi i obficie owłosiony.
Typowe wady kotów tej rasy to: nierozwinięta muskulatura, okrągła głowa oraz dodatkowe oznaki na ciele.

Pielęgnacja

Poleca się codzienne wyczesywanie kota szczotką, podobnie jak okresowe kąpiele. Mięso stanowi podstawę diety, ale koty te nie są w ogóle wybredne. Aby nie doszło do głosu nerwowe usposobienie niektórych osobników, koty należy wychowywać łagodnie choć stanowczo.
W jednym miocie rodzą się zazwyczaj cztery kocięta.